We zijn een aantal weken verder. Ik zal niet liegen, de eerste keren met de trein waren niet de fijnste ervaringen. Inmiddels is het zover gekomen dat ik wekelijks 1 of 2 keer met de trein naar het werk ga. Ik pak de sprinter en niet de intercity. Met de intercity zou ik er sneller zijn, maar de sprinter stopt vaker en dat is beter te overzien voor me. Zolang hij netjes rijdt zoals hij hoort te rijden en er geen onverwachte dingen gebeuren gaat het best goed. Ik voel me soms zelfs best wel relaxed en geniet van het ritje. Maar het komt ook wel eens voor dat er onderweg wat voorvalt. Zo kwamen we een paar weken geleden ineens midden op het spoor tot stilstand, omdat de stroom was uitgevallen. En gisteren stonden we op het station een tijd stil, omdat er problemen waren met de deuren. Op zulke momenten voel ik de paniek toeslaan. Ik kijk om me heen en zie iedereen verveeld op zijn telefoon kijken, half slapen, of uit het raam staren. En ik sta nog net niet bovenop de banken, hyperalert om me heen te kijken. Ik probeer te bedenken wat ik moet doen als ik echt in paniek raak. Is er nog ergens een rustig plekje te vinden? Kan ik misschien naar de eerste klas lopen dan? Of naar het toilet? Of kan ik de conducteur vragen of ik er alsjeblieft nog uit mag? Het kan niet zo zijn dat ik de enige ben die er zo bij zit. Toch?? Ik heb zelfs een heel noodpakket in m’n tas zitten met kalmeringsmiddelen. Ik merk echt dat ik dit hele gedoe nog steeds verkeerd aanpak. Want het enige dat ik tot nu toe heb gedaan is het tijdvak groter maken waarvan ik denk dat het me lukt om niet in paniek te raken. Maar als er dan iets onverwachts gebeurt heb ik die controle op de tijd niet meer. Ik zou dus beter kunnen leren om die gevoelens gewoon toe te laten en leren om die uit te zitten. Dan maakt het niet meer uit wat er gebeurt, of hoelang het duurt, omdat ik mezelf gewoon kan handelen. Ik weet het wel. Het lukt me alleen nog niet.
Ik ben op het station. Het is tussen de middag en erg rustig. Onderweg naar de sprinter bedenk ik me ineens en loop naar een ander perron, waar de intercity zo zal komen. Ook in de trein is het rustig. Ik stap in en voel me ineens superblij, ik dacht dat het me nooit zou lukken en nu zit ik er gewoon in. Ik lijk net een normale treinreiziger.
En nu ik dit eenmaal te pakken heb laat ik niet meer los. Ik probeer zo vaak mogelijk de intercity te nemen. Maar vooral in de spits gaat het niet altijd even makkelijk. Ik zit vaak echt tegen mezelf te vechten. Het komt ook nog steeds regelmatig voor dat het niet lukt en ik toch de sprinter pak. Om dan vervolgens spijt te hebben, want die is minstens net zo druk en doet er langer over. Ik heb wel allerlei dingen bedacht om het wat makkelijker te maken. Zo geef ik mezelf vaak een soort takenlijstje om te doen als ik net ingestapt ben. Bijvoorbeeld een mailtje beantwoorden, een rekening betalen, 1 level van een spelletje doen…dat soort dingen. Het helpt niet altijd, maar vaak leidt het ‘t eerste stuk een beetje af van de spanning. Wat ik ook doe (en wat misschien niet zo handig is in het kader van ‘voelen’ i.p.v. ‘overleven’) is een stopwatch zetten. Het helpt om te weten hoe lang het nog duurt voor ik eruit kan, om een eindpunt te hebben. En ik scan vast even waar het rustiger is, en waar het toilet is. Wat ik fijn vind in de intercity is dat je naar verschillende compartimenten kunt lopen. Als je dan flipt doe je het tenminste niet voor de hele trein. En mocht je het overleven kun je altijd nog ergens anders gaan zitten 😉
Ik vraag me soms wel af waar ik dit in hemelsnaam eigenlijk voor doe. Als ik niet deze baan had, waar treinreizen de norm is, dan zat ik waarschijnlijk de rest van mijn leven nooit meer in een trein. Ik denk dat ik de drukte nooit meer echt leuk ga vinden. Maar de trein zou ook een vliegtuig kunnen zijn. Of een boot. Eigenlijk is deze trein gewoon ook een weg naar vrijheid. Er is geen plek waar ik mezelf harder tegen kom en meer over mezelf leer dan hier.
Ik zet nog even door.
Reactie plaatsen
Reacties