Vakantie. Ja, leuk… toch?

We zijn een aantal weken verder. Ik zal niet liegen, de eerste keren met de trein waren niet de fijnste ervaringen. Inmiddels is het zover gekomen dat ik wekelijks 1 of 2 keer met de trein naar het werk ga. Ik pak de sprinter en niet de intercity. Met de intercity zou ik er sneller zijn, maar de sprinter stopt vaker en dat is beter te overzien voor me. Zolang hij netjes rijdt zoals hij hoort te rijden en er geen onverwachte dingen gebeuren gaat het best goed. Ik voel me soms zelfs best wel relaxed en geniet van het ritje. Maar het komt ook wel eens voor dat er onderweg wat voorvalt. Zo kwamen we een paar weken geleden ineens midden op het spoor tot stilstand, omdat de stroom was uitgevallen. En gisteren stonden we op het station een tijd stil, omdat er problemen waren met de deuren. Op zulke momenten voel ik de paniek toeslaan. Ik kijk om me heen en zie iedereen verveeld op zijn telefoon kijken, half slapen, of uit het raam staren. En ik sta nog net niet bovenop de banken, hyperalert om me heen te kijken. Ik probeer te bedenken wat ik moet doen als ik echt in paniek raak. Is er nog ergens een rustig plekje te vinden? Kan ik misschien naar de eerste klas lopen dan? Of naar het toilet? Of kan ik de conducteur vragen of ik er alsjeblieft nog uit mag? Het kan niet zo zijn dat ik de enige ben die er zo bij zit. Toch?? Ik heb zelfs een heel noodpakket in m’n tas zitten met kalmeringsmiddelen. Ik merk echt dat ik dit hele gedoe nog steeds verkeerd aanpak. Want het enige dat ik tot nu toe heb gedaan is het tijdvak groter maken waarvan ik denk dat het me lukt om niet in paniek te raken. Maar als er dan iets onverwachts gebeurt heb ik die controle op de tijd niet meer. Ik zou dus beter kunnen leren om die gevoelens gewoon toe te laten en leren om die uit te zitten. Dan maakt het niet meer uit wat er gebeurt, of hoelang het duurt, omdat ik mezelf gewoon kan handelen.  Ik weet het wel. Het lukt me alleen nog niet.

Het ‘treinprobleem’ speelt al lange tijd inmiddels. Zie ook Paniek in de trein (deel 1)

Ik kan me herinneren dat ik het vroeger heerlijk vond om met de trein te gaan. Of met de bus. Lekker ontspannend. Dagjes weg, naar school. Ik ben zelfs met de trein naar Zwitserland gegaan om daar te gaan werken. Niks aan de hand. Dat was before.

Een tijdje geleden zag ik op televisie een item over Teun Toebes, een jonge gozer die bij dementerende mensen in een verpleegtehuis woont. Op een gesloten afdeling (waar hij uiteraard zelf wel de code van heeft). Het raakte mij. Door de liefdevolle en menselijke manier waarop hij met zijn huisgenoten omgaat. Maar ook door het besef dat je dus zomaar de pech kunt hebben dat deze ziekte je treft. En dat je dan zomaar de zeggenschap en regie over je eigen leven kunt kwijtraken. Dat, ook al heb je misschien als individu nog allerlei mogelijkheden, voor jou dezelfde regels en beperkingen gelden als voor alle anderen met dezelfde ziekte, ongeacht in welk stadium je zit of op wat persoonlijk voor jou van toepassing is. Ik vond dat behoorlijk beangstigend. Sowieso helpt een angststoornis dan ook niet echt mee. En ja, ook mensen met een angststoornis krijgen dementie. Ik kan me zo voorstellen dat je met dementie hoe dan ook met angsten te maken krijgt. Anyway, ik googelde wat op Teun Toebes en zo kwam ik bij zijn theatervoorstelling terecht. De kaartjes waren snel geboekt.